Λιφάρ, Σεργκέι

(Serge Lifar, Κίεβο 1905 – Λοζάνη 1986). Γάλλος χορευτής και χορογράφος, ρωσικής καταγωγής. Σπούδασε στο Κίεβο, στη σχολή χορού της Μπρονισλάβα Νιζίνσκαγια –την οποία αργότερα ακολούθησε στο Παρίσι– και τελειοποιήθηκε στο Τορίνο με τον Εμίλιο Τσεκέτι. Από το 1923 ήταν μέλος του θιάσου Ντιαγκίλεφ και το 1925 έγινε πρώτος χορευτής. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, εξαιτίας του θανάτου του δημιουργού του, ο Λ. προσελήφθη ως πρώτος χορευτής στην Όπερα του Παρισιού. Το μεγαλύτερο παρισινό θέατρο, όπου ο Λ. δίδασκε και χορό, έγινε το κέντρο της δραστηριότητάς του ως χορογράφου (παρότι η έμπνευσή του δεν είχε πάντοτε συνέχεια, κατόρθωσε να πραγματοποιήσει μια μεταρρύθμιση του μπαλέτου, εμπνευσμένη από τις ιδέες του Ντιαγκίλεφ και του Φόκιν) και ως χορευτή – ήταν πράγματι εξαιρετικός ερμηνευτής, χάρη στην τεχνική, στο στιλ και στην έκφρασή του. Ανάμεσα στις χορογραφίες του ξεχωρίζουν: Ίκαρος (1935), Ο ιππότης και η δεσποσύνη (1941) και Ζοάν ντε Ζαρίσα (1942). Τα πιο σημαντικά από τα βιβλία του τιτλοφορούνται Ο χορός (1938) και Η ιστορία του ρωσικού μπαλέτου (1950).